Noanna: Vreugde door tranen heen
Opgewekt als ze is zit ze voor mij, Rianne van Dam, bekend onder de artiestennaam Noanna. Binnenkort, vanaf april 2020, komt haar nieuwe EP Trampoline uit. Achter deze talentvolle artiest zit een vrouw met een indrukwekkend verhaal. Tijdens een interview vertelt ze over haar leven en hoe God in haar leven ingreep.
Noanna: “ Ik heb regelmatig Gods leiding en liefde mogen ervaren in mijn leven. Zowel in mooie als in moeilijke momenten communiceert God en zijn boodschap is liefde. Mijn communicatie met God vindt meestal plaats door beelden die ik in mijn gedachten krijg. Naast dat Hij spreekt door situaties en mensen, door de Bijbel of door een droom, is dit de manier waarop ik Gods spreken het vaakst en het meest intens ervaar. God is erg creatief. Door zijn spreken heeft Hij mij geholpen om verkeerde aannames die ik in mijn leven had gemaakt over Hem en over mijzelf te doorbreken. Toen ik er volledig doorheen en ziek thuis zat met een burn-out, was Hij daar voor mij en hielp Hij mij. Echt geweldig! Maar laten we beginnen bij het begin.”
Pianokrukje
De muzikale drive achter Noanna’s muzikale carrière was al vroeg aanwezig. Van jongs af aan besefte zij dat God haar vreugde is, dat Hij vreugde geeft en dat zij die door mag geven via haar muziek. Noanna: “Ik heb altijd de droom gehad om te zingen voor mensen. Het verlangen om liedjes te schrijven begon al op zesjarige leeftijd. Gewapend met gitaar zong ik vanaf de pianokruk liedjes. Mijn moeder kon dit wel waarderen. Volgens haar waren mijn nummers gelijk al hits. Het duurde niet lang of ik mocht in de kerk zingen. Wat vond ik dat mooi. Als zesjarig meisje mocht ik voor het eerst optreden. Met het nummer: Ik heb een plekje voor Jezus wist ik mensen te inspireren. Ik genoot van al de mensen die ik blij mocht maken met mijn muzikale talent.
In de puberteit raakte de jonge zangeres veel van haar vrijmoedigheid kwijt. Noanna: “Tot aan mijn drieëntwintigste worstelde ik met de gedachte dat ik te trots zou zijn en daardoor niet waard om de aanbidding te leiden in de kerk. Gelukkig hadden we in onze Rafaël gemeente een geweldige voorganger. Ik was destijds gevraagd om op een bruiloft te zingen. De voorganger was zo onder de indruk dat hij zei: ’Waarom zing jij niet zondag in de kerk?’ en vervolgde al grappend met een serieuze ondertoon: ’Ik vind dat je dat moet doen. Als jij niet in drie maanden op het podium staat dan sleep ik je er zelf op!’ Een dergelijke stevige bemoediging had ik nodig om weer op het podium te komen.
Enkele jaren leidde ik met veel plezier de zangdiensten in mijn gemeente. Ik ontdekte mijn gave om door middel van muzikale creativiteit mensen blij te maken. Wat is het prachtig als mensen tijdens de aanbidding dichter bij God komen, vol worden van vreugde en dat allemaal voordat de preek begint. Ik vind het dan ook jammer dat de huidige trend binnen de aanbiddingsmuziek alleen maar aandacht heeft voor lange en melancholische liederen. Natuurlijk mogen die er ook zijn, maar tegenwoordig lijkt het erop of dat haast de enige manier is. Op die momenten mis ik creativiteit. God geeft immers ook vreugde. Aanbidding hoeft niet zwaarmoedig te zijn om ons diep in ons hart te raken.”
Stuiterbal
“Misschien komt het door vreugde die ik zelf heb gekregen en die mijn muzikale bediening kenmerkt, dat ik er zo over denk,” blikt Noanna terug. “Misschien ook omdat ik dikwijls zelf die vreugde nodig heb. Mijn leven verliep namelijk niet over rozen. Te midden van de vreugdevolle gebeurtenissen van het krijgen van kinderen leek het wel of de vijand bij mij die vreugde probeerde te roven. Gelukkig is dat nooit volledig gelukt. Toch is er een periode geweest dat ik veel vreugde miste. Gek genoeg was dat rond het moederschap.
De komst van mijn eerste zoon ging gepaard met een traumatische bevalling gevolgd door postnatale stress. Daar bovenop kwam dat Jefta, mijn eerste, veel huilde. Ik zat er volledig doorheen. Ik werd door al het gehuil bang dat hij niet van mijn hield. Zelfveroordeling groeide. Ik zag mezelf als een waardeloze moeder en had dikwijls het gevoel dat ik stikte. In deze moeilijke periode sprak God veel. Ik weet nog goed dat ik in die tijd een beeld in mijn gedachten kreeg waarvan ik zelf ondersteboven raakte.
Vanuit het verlangen om te begrijpen wat één zijn met Jezus in hield ging ik bidden. Op een gegeven moment kreeg ik een beeld waarin ik mijzelf en Jezus zag, beiden met een geestelijk lichaam. Een lichaam dat vloeibaar leek en zich vermengde tot één lichaam. De vloeistof schitterde als robijn en kristal en ondanks dat herkenbaar was wat van Jezus afkomstig was en wat van mij, was ik één, verweven met Hem. Als in een droom ging het beeld verder en nodigde Jezus me uit om naar Gods troon te gaan. Vol verlangen ging ik en opeens ervoer ik onder mij een enorme hand. Tot mijn grote verbazing gooide die hand mij in de lucht, een beetje alsof ik een stuiterbal was. Hij ving me op en gooide me weer omhoog. Ik werd bang. Mijn krampachtig denken over mezelf en over God speelde opeens op. Dit kon toch niet. God die zo spelenderwijs met je omgaat, dat is toch blasfemisch? Mijn kritische “ik’ vond dit beeld moeilijk. Ik keek rond en zag Jezus met een brede en geruststellende glimlach terwijl de Heilige Geest als een duif met veel plezier rondvloog. Wat een vreugde was daar, terwijl ikzelf het tegelijkertijd lastig vond om mijn zelfkritiek los te laten. Het was alsof God de kramp waarin ik zat door het gegooi los probeerde te maken. Plotseling brandde in mijn hart de woorden ’ontspan’ en ’relax’. Ik realiseerde me dat het beeld dat ik al die tijd van God heb gehad compleet onjuist was. Het strenge en kritische beeld van God mocht ik omruilen voor dit nieuwe beeld. Bij God is vrijheid, plezier en heel veel vreugde. Na dit tafereel liet Hij mij het heelal zien met al de sterren. Tijdens het zien van de sterren klonk in mij: Hoeveel sterren zie je? Zonder uitleg wist ik dat Zijn liefde voor mij zo groot was als het aantal sterren. Dit enorme besef van Zijn liefde was het begin van een veranderingsproces. Ik wist na deze ervaring met God dat Hij mij wilde gebruiken om deze boodschap van liefde te gaan verkondigen aan zowel christenen als aan mensen die Jezus nog niet kennen.”
Geschenk uit de hemel
Tijdens
deze gebedstijden kreeg Noanna ook veel inspiratie voor liedjes. Het
verlangen om een album te maken ontstond. Laura, de vriendin voor wie
zij op de bruiloft gezongen had, kreeg het profetische woord dat Noanna
over een jaar een muzikaal hoogtepunt zou hebben. Dit kwam uit. Een jaar
later was Message of love een realiteit: dit bestond uit een concert
met live painting, dans, een zandtekenaar en als ‘geschenk uit de hemel’
een videoregistratie gemaakt door een compleet camerateam. Nog een jaar
later volgde haar eerste cd.
Noanna: “Het lastige is alleen dat hoogtepunten en dieptepunten vaak dichtbij elkaar liggen. In diezelfde tijd werd mijn tweede zoon geboren. Dit keer verliep de bevalling goed alleen werden we daarna geconfronteerd met de streptokokken bacterie waardoor de kleine Juda bijna zijn leven verloor. Dezelfde hoogte- en dieptepunten waren destijds ook in mijn emoties te vinden. Naar buiten toe kwam ik vrolijk, spontaan en enthousiast over, maar thuis was ik op, leeg, chagrijnig, verdrietig en moe.”
Geen waardeloze moeder
“Gelukkig
ging God verder in Zijn missie om mij te herstellen,” vervolgt Noanna.
“Hij stuurde ons gezin naar een Discipelschap Training School (DTS) van
Jeugd Met Een Opdracht. Het begon met een flyer die ik zag liggen
tijdens een conferentie en weer weglegde omdat dit onmogelijk leek voor
ons gezin. Een gesprek volgde waarin een andere training in Heerde ter
sprake kwam, en die leek meer mogelijkheden te bieden. Ik nam de flyer
alsnog mee naar huis. Op de flyer stond een wit trainingscomplex
afgebeeld in de bossen. Bijzonder was dat mijn man Simeon twee nachten
later een droom kreeg waarin hij ons gezin zag in een wit gebouw in de
bossen. De droom was zo reëel maar hij kon hem verder niet plaatsen
totdat ik hem de flyer liet zien. Soms grijpt God wel heel concreet in.
In dit geval was het ook wel nodig want 5 maanden vrij vragen van je
werk en met heel je gezin voor maar vijf maanden verhuizen naar een
andere locatie is geen kleine stap.
Tijdens deze DTS had ik een geweldig lieve, goede personal coach die ik aan het begin wel kon schieten, want zij had vijf kinderen en vond dat helemaal leuk en geweldig. Ze was gelukkig met haar gezin. Dit stond zo in contrast met mijn moederschap dat ik haar benijdde. Gelukkig hielp zij mij om al de veroordelingen die ik op mijzelf legde naast mij neer te leggen. Ik leerde hier hoe ik de kinderen kon liefhebben en dat ik geen waardeloze moeder ben. Daarnaast leerden de kinderen en mijn man ook het nodige wat een enorm positieve impact heeft gehad op ons gezin.
Na de DTS werd ik op eenzelfde bijzondere manier door God geleid naar een zangopleiding (Universal Voice Instituut Amsterdam). Toch was ik er nog niet helemaal. Ik negeerde de signalen van mijn lichaam en tot mijn schrik kreeg ik een jaar na de start van deze opleiding een fikse burn-out; compleet met flauwvallen en paniekaanvallen. Ik moest alles neerleggen. Simeon en ik waren aan het nadenken of we in zouden gaan op het aanbod om als voorgangersechtpaar te gaan functioneren. Daarnaast waren er ook nog andere plannen maar overal werd een streep doorgetrokken. Ik was in die tijd zo moe dat ik met veel moeite de kinderen naar school bracht. Om vervolgens, zodra ik thuis was, gelijk weer in bed te kruipen. Ik was 34 en ik sliep bijna hele dagen. Met veel moeite heb ik in deze tijd mijn opleiding voltooid, dat was namelijk het enige wat ik nog deed.”
Doorbraak
De doorbraak in
het herstel van Noanna liet niet lang meer op zich wachten. Noanna: “Als
gezin zijn we naar de Family Ministry School (FMS) in Nieuw-Zeeland
gegaan. Nieuw-Zeeland is echt het paradijs voor mensen met een burn-out.
Het heeft een geheel andere cultuur. De mensen zijn er veel meer
relatie gericht en gaan relaxed om met zaken van alle dag. Daarnaast is
de Nieuw-Zeelandse natuur prachtig. Ik begon weer te genieten. Nu was
daar op de locatie van ons verblijf een trampoline aanwezig en ja, toen
ging ik wel los, samen met mijn dochtertje! Al springend op de
trampoline kwam opeens het beeld weer naar boven dat ik jaren terug
gekregen had: God die mij omhoog gooide en weer opving. Met dit beeld in
gedachten kwam opnieuw het besef van Gods liefde over mij. Uit deze
ervaring is het lied Trampoline geboren.
De laatste tijd merk ik, dat de liedjes die ik vanuit Gods inspiratie schrijf, gaan over uniciteit en vrijheid. Ik merk dat God me niet zozeer leidt naar aanbiddingsmuziek of naar liedjes die continu over Jezus gaan. Ik merk veel meer dat Hij mij wil inzetten voor een ander publiek. Een publiek dat niet wordt gedefinieerd door christelijk of niet-christelijk. God houdt van alle mensen en ik geloof dat Hij aan iedereen zijn liefde en zijn vreugde kenbaar wil maken. Mensen laten dansen, zingen, genieten en proeven van het Leven dat God als cadeau heeft gegeven. Dat is wat ik het allerliefste doe.” (Geschreven door: Wilbert de Goei en Jesse Molenhuis)
Responses